Beautiful Belize

Beautiful Belize met al zijn tegenstellingen.. Engels sprekend, midden in Spaans Centraal Amerika, heel arm, maar de prijzen in de winkel belachelijk hoog, hebben toeristen nodig, maar jagen ze weg met hun afzetterij.. 

We hadden vanaf de Mexicaanse grens (stad Chetumal waar we verbleven) een shuttlebus geregeld die ons veilig naar Belize city bracht. Daar aangekomen hebben we gelijk de ferry naar Caye Caulker genomen. Een eilandje van 4 km lang en 1 km breed, waar ons hostel was, was het maar 100 meter breed. Er waren alleen maar zandweggetjes en er reden wedereom alleen maar golfkarretjes. Ons hostel was een gebouwtje op palen met 6 kamers, waar wij degene het dichtst aan het water hadden, met in de tuin 3 palmbomen met hangmatten ertussen en ongeveer 5 meter van de zee. Ze hadden een gezamenlijke badkamer, dus toen Henk 's ochtends naar de WC ging en de deur opendeed, zag ik al de prachtige aqua blauwe zee, de palmbomen en de blauwe lucht.

Henk werd uiteraard weer wild van alle kokosnoten op het eiland, en maakte gelijk vrienden met de coconut-man. Die zijn hele leven (hij is gok is 65-70) al kokosnoten plukt (haha hij klimt er niet in, maar heeft een lange stok waarmee hij de kokosnoten van de boom haalt) en haalt het water eruit en verkoopt het water. Dus nadat we hem ontmoet hadden, liepen wij ook met 10 liter kokoswater bij hem weg :-). Toen we 's avonds even rondliepen kwamen we cakeman tegen; een viels te dikke 39-jarige kerel die de recepten van z'n grootmoeder opvolgt en elke dag in de keuken staat, om om 16.00 u z'n huis te verlaten om cakejes en meatpies te verkopen; heerlijk!

Die avond gingen we nog naar de openlucht bioscoop; leuk! Daar werd ik nog verrast door een kakkerlak die het nodig vond op m'n arm te springen.. aaaaaa!! Tja... dat heb je dan weer niet in NL.

Dag twee hebben we gelijk een snorkeltoer gedaan. Reviews online waren lyrisch over de toer van Shorty and Jacob, dus op zoek naar die twee. Toen we ze gevonden hadden, hebben we gelijk de toer geregeld en inderdaad; de mensen hadden gelijk. Op het eerste oog zien ze eruit alsof ze zo bij de roegste gang zitten; met tattoo's over hun hele lichaam; en niet van die lullige visjes of bloemetjes maar echt roege dingen.. maar ze waren heel relaxed en legden alles uit. Voor de kust van Belize ligt het twee-na-grootste rif ter wereld (na het great barrier reef in Australie) en bijna alles wat je kan verzinnen woont er. We zouden als eerste naar de manetee gaan (zeekoe, 3 meter lang), maar uiteraard was deze meneer niet te vinden, dus op naar stop twee.. Onderweg zagen we dolfijnen; mooi! Daar aangekomen snorkelden we met mega grote vissen, zagen we alle kleuren rif, en schildpadden; super! De volgende stop zouden we hun vrienden Fred en de Hulk zien. Nou Fred bleek dus een nurse-shark (die gelukkig geen vlees eet) en de Hulk bleek een mega grote groene aal van 1 meter lang met een dikke kop; eng!! Ook werden we constant omringd door mega grote tonijnachtige vissen.. Af en toe kwamen ze gewoon op je af (zie foto), maar als je rustig bleef gebeurde er niks haha. De volgende stop zagen we veel meer nurse-sharks en stingrays.. Gaaf!!!

Op het laatst mochten we nog harpoenvissen; hoe vet!!! We leerden eerst van Shorty welke vissen beschermd waren (wel zo handig voor we die aan onze speer gerijgt (of geregen hihi) hadden ;-). De conclusie was of de gele vissen (die waren mak en daar waren zoveel van dat ze de muizen en ratten van de oceaan genoemd worden; vond ze wel nogal tropisch en mooi om ratten genoemd te worden, maar toch).. De andere kleur die we mochten speren waren de zilveren. Na de uitleg van de harpoen; laden, onderwater elastiek terug trekken (voor sterke mannen aka Henk) en dan palletje omlaag dat je niet je buurman door z'n zwembroek schiet.. en dan op zoek naar de vis. Naar beneden duiken, hopen dat ie blijft relaxen bij de steen en dan BAM schieten.  Daarna omhoog, adem halen, dan naar beneden om de speer eruit te halen en je vis eraf te halen en dan de speer weer op het geweer laden. Easy peasy toch?! Hahaha.. Wat was het gaaf!! Ik had de eerste keer gelijk een vis te pakken, alleen was het in een soort koraal, dus toen ik die speer eruit trok (wat trouwens op 5 meter diep was; best pittig, maar we gingen de uitdaging aan!!) zwom de vis (met gat in z'n lijf) toch weg.. Jammer!! Ze zeiden al dat je de vis naar het midden van je speer moest duwen.. Tja amehoela, dat durfde ik dus niet. Uiteraard daarna nog veel pogingen gedaan, maar steeds mis; toch lastiger dan je denkt. Henk kreeg helaas kramp, dus die zat in de boot te relaxen; die zag nog belachelijk prachtig een rog (stingray) uit het water springen.. Zucht; te mooi allemaal!!

We vaarden terug met een mooie sunset en een rumpunch in onze hand. Shorty and Jacob hadden wel 4 grote vissen gevangen. Trouwens die grote vissen van de eerdere stops waren uiteraard niet op die vangplek, haha.. dat was wel makkelijker geweest.. En zij hadden ook nog 4 grote lobsters (kreeft) gevangen. 's Avonds hebben we samen met de Australier (die heel de wereld op z'n 26e al gezien had; prachtige verhalen had hij), 2 Canadezen en 2 Engelsen alles verorberd, nadat het klaar was gemaakt door een lokaal restaurantje (lees barbecue op het strand met een picknicktafel). Henk had voor het eerst de dag ervoor lobster gehad en at gulzig mee.. Ik heb kansloos aan Terry om een chicken gevraagd; maar die was ook heel lekker ;-). 

Behalve dat we lobster leerden eten, leerden we ook een panty ripper drinken, inderdaad.. panty ripper :-) bleek te bestaan uit coconut cream, ananassap en rum; mmmmmm..!!!

De dagen erna bestond uit wakker worden, ontbijtje regelen, chillen in de hangmat, zwemmen in de zee, chillen op de steiger (waaronder dan gewoon een stingray voorbij glijdt..) en weer chillen in de hangmat. Jep, life is hard op Caye Caulker. 

We wilden 2 nachten blijven, maar het was zo relaxed, dat we 4 bleven. Op dag vier vonden we dat we wat actiefs moesten doen, en de meiden uit ons hostel hadden gesupt (standing in upright position op een surfboard, oftewel staan op een dik groot bord), dus dat leek ons wel wat. Nou sjesus, moeilijker dan je denkt, haha.. Maar wel leuk! We zagen zeesterren en ik zag nog een gestipte grote eagle ray van 1 meter in diameter..! Alleen terug moesten we door de split (in 1961 heeft hurricane Hatty het eiland in tweeen gesplitst met als resultaat de split; water van 20 meter breed).. en er stond iets meer stroming dan op de heenweg. My god, we gingen kapot. Op een gegeven moment dacht ik, zwemmend gaat sneller; nou nee dus; ik dreef gewoon soort van terug naar de split en door de split.. Dus ik half paniekerig Henk geroepen, die gelijk kwam (ik had zittend en op m'n knieeen ook al geprobeerd), maar kwam tot de conclusie dat erop toch sneller ging dan zwemmend... Met behulp van Henk klom ik op m'n bord en daarna ging ik BAM non-stop naar de kant. Helaas keek ik niet om, want wat bleek. Met mijn lompe actie had ik Henk gekapseisd, die dus helemaal door de stroming teruggeduwd werd en hem niet meer vooruit kreeg.. Uiteindelijk sprongen drie kerels erin om hem te helpen.. Hij heeft z'n bord naar de kant gehaald en is gaan lopen...

Het genante is dat het gehele bovenstaande tafereel plaats vond voor de meest populaire bar van het eiland; inderdaad.. de split.. Genant hahaha... Sorryyyyyy schat!!

Het was zo lekker op het eiland dat we nog 2 nachten wilden blijven, om daarna naar Belize city te gaan en de volgende dag naar El Salvador te vliegen. Alleen toen we dat vertelden aan cakeman, waar we uiteraard dagelijks ons toetje of maaltijd (Belize is duur, dus 2 van die gehaktbroodjes deden het ook goed als maaltijd), zei hij dat Belize nog veel meer moois te bieden heeft en dat hij het weekend naar land ging en dat we mee mochten en dan zou hij ons het wel laten zien.. Even overlegd samen, en we kwamen tot de conclusie dat het toch wel heel leuk is als een local je het land laat zien.

Dus plan omgegooid en de volgende ochtend de boot genomen. Cakeman kwam al op ons aflopen en we hadden wel gezien dat hij dik was,.. Maar zo dik en dat hij zo moeilijk liep.. Mmmm dat zou nog lastig worden. Eenmaal aangekomen in Belize City zou zijn neef wel vervoer regelen.. Nou de prijzen die die neef vroeg voor de dingen die we wilden zien... belachelijk. Later kwam Henk er nog achter dat het niet eens z'n neef was, dus o my god.. Dikke rip of. Ik denk nog steeds dat cakeman het zelf ook niet helemaal snapte.. Om een lang verhaal kort te maken besloten we cakeman achter te laten (het beloofde kon hij niet waarmaken helaas) en ons eigen plan te volgen. We verbleven ondertussen helaas toch een nacht in Belize City (nadat we niet wilden slapen waar z'n 'neef' ons bracht; crappy unit).. Toen we vroegen aan het meisje van het hostel of het veilig was als we de straat zouden opgaan, zei ze doodleuk nee.. Aha.. niet leuk. Maar ok, we regelden een taxi en gingen naar Altun Ha; een supermooie Maya reunie. De dag erna gingen we met lokaal vervoer (we hadden helaas maar 1 nacht over en wilden niet in crimi Belize city blijven) naar San Ignacio.. De shuttle (die duurder was, maar veiliger), ging pas in de middag.. dus dan hadden we niks aan de dag meer. 

Een taxi dropte ons af bij het busstation en daar begon de ellende.. Het is zooooo arm hier... We stonden in de rij met 30 anderen.. en je moet dan gewoon regelen dat je in de bus komt als die eraan komt.. Pffff.. Voelde niet goed, maar ok.. Gelukkig was er een lieve vrouw die alles uitlegde en ons wanhopig zag kijken gok ik. Uiteindelijk kropen we het sardienjtesblikje in en zaten we met 100 andere locals in de bus. Henk zat op schoot met z'n backpack.. Ik met dat ding naast me.. Wat een gedoe.. Uiteindelijk arriveerden we veilig in San Ignacio (voor maar 4 US dollar, dat dan weer wel) en nadat we een hostel gevonden hadden gingen we naar Xunantunich, super mooie ruine, die we beklommen. Vanaf daar zag je de bergen van Guatemala; super!!

Daarna gingen we op de Maya manier van cacaobonen chocola maken; superleuk om te doen! We proefden de (door ons) zelfgemaakte chocolademelk zoals de Maya die dronken (met peper en honing) en maakten daarna onze eigen chocolade. Ze zitten nu nog in de tas en blijven 6 maanden goed, ook buiten de koelkast, maar we (ik) kunnen niks beloven ;-).

Vandaag reden we weer terug naar Belize City, nu we met luxe vervoer met een shuttle busje...dat onveilige local vervoer NOOIT meer... en zitten nu op onze kamer.  Belize city is ook niet wat het klinkt.. Veel houten huisjes, gekleurd, op palen, 90% vervallen, met een rivier die in de zee uitkomt. Verder niks gezien hier, het is gewoon te crimineel en ze bestelen je gewoon en we willen het risico niet lopen.

Morgen vliegen we naar El Salvador; we slaan Guatemala over vanwege de criminaliteit en de verhalen en vliegen dan een week later van El Salvador naar La Paz, Bolivia, vanwaar ons Zuid Amerika avontuur gaat beginnen..

Sorry voor het enorme verhaal wat het geworden is... Maar ook voor ons leuk om terug te lezen. Hopelijk gaat alles goed daar!

Dikke kus van ons!