Chilly chill Chile

Chili... Waar zal ik beginnen? Wat een prachtig land!! Prachtige mensen, prachtige en overweldigende natuur en wat een toptijd hebben we hier!      

Ik loop een beetje achter met de verhalen, dus het zal een lang stuk worden.. Be prepared ;-).

We vonden het moeilijk een bestemming te kiezen/ vinden na Bariloche, omdat het allemaal of te duur, of te ver weg was. Uiteindelijk besloten we eerder naar Chili te gaan, omdat we Argentinie zo belachelijk duur vonden. De keuze viel op Puerto Varas, een kustplaatsje aan een soort binnenmeer/ zee. 

Onderweg naar Puerto Varas dommelden we een beetje weg, maar toen we wakker werden zei Henk; wow, wat is dat?! Zagen we in de verte een perfecte vulkaan; zo'n prachtige kegel met sneeuw bovenop; zo mooi! En het was er niet een, BAM, er kwam er nog een tevoorschijn; mooi! Uiteraard probeerde ik honderd foto's te maken, maar dat viel nog niet mee vanuit de bus! Maar wat bleek.. Vanuit Puerto Varas had je hele mooie uitzichten over het meer, met de vulkaan aan de overkant; perfect!

We waren nog niet aangekomen, of we kwamen tot de conclusie dat dit de beste beslissing ooit was! De toerist office adviseerden ons een hostel, welke helaas vol was. Maar het superaardige mens van het hostel, belde het hele stadje af op zoek naar een plekje voor ons. En die werd gevonden. Gelukkig ook nog in een superleuk hostel, met aardige mensen. De andere toeristen waren een perfecte mix van oud/ jong, alles door elkaar heen. 

Die middag hebben we wild geshopt, omdat alles zoveel goedkoper was dan in Argentinie. Ook waren er veel outdoor winkels, dus we gingen helemaal los! De backpack zat al vol, maar nu helemaal! Maar wel fijn; nieuwe jasjes gekocht (toch koud hier in Patagonie!), regenbroeken (tja, Nederland is er niks bij...) en trekkingbroeken (gehiked moet er worden!). Zelfs Henk ging om en kocht een afritsbroek zonder blikken of blozen ;-)!

De dag erna gingen we raften (twee keer zo goedkoop als Argentinie); wat was het gaaf! Perfect weer (beter dan de vorige keer) en supermooi uitzicht over de vulkanen! Een vulkaan was in mei voor het laatst uitgebarsten, en sindsdien was een deel van de rivier niet meer zo heftig als dat het was, dus helaas na 45 minuten was de fun voorbij, maarrrrr de raft werd weer op het karretje geladen en we reden weer naar het beginpunt en gingen nog een keer! Onderweg sprongen we van een bergje van 6 meter hoogte in de rivier en zwommen we in de ijskoude rivier met prachtig aquablauw water. Het water in de (meeste) rivieren in Patagonie is zo schoon, dat je het gewoon kan drinken.

Alsof de rafttoer nog niet actief genoeg was, huurden we daarna mountainbikes om naar de watervallen te gaan. Volgens het meisje van de raftcompany was het alleen maar vlak, maar blijkbaar is ze nog nooit in Nederland geweest.. Pffffff die lullige kleine bergjes zijn toch best pittig als je op een mountainbike zit! De watervallen waren mooi, maar helaas was ook hier door de vulkaanuitbarsting een deel van de weggetjes en bruggetjes weggevaagd, waardoor ze nu aan het renoveren waren.

De dag erna hadden we een toer geregeld om het prachtige apparaat van Henk (vulkaan Osorno) te beklimmen. Ook zou in die toer nog een boottoer zitten, evenals twee korte trekkingen. De hele toer viel een beetje tegen, maar dat kwam met name door het weer; het was bewolkt, mistig en regende de hele dag een beetje. En zelfs op het moment supreme; toen we eindelijk de top van vulkaan Osorno hadden beklommen en we op de rand van de sneeuwgrens stonden (je kon de vulkaan niet helemaal beklimmen), was de top van de vulkaan helaas in de mist en zagen we dus helemaal niks. Tja, dat is reizen; je kan niet altijd geluk hebben..!!

Wel zijn we op advies van Henk nog uit eten geweest in Puerto Varas (volgens Rich de beste van Zuid Amerika..). Henk had zo'n zin in een goede steak, en bestelde uiteraard die van 500 gram.. Zie foto, haha.. Bijna net zo groot als z'n hoofd, maar het heeft wel gesmaakt :-).

Gelukkig hadden we wel een hele leuke avond. De dag ervoor hadden we namelijk wat mensen in het hostel ontmoet, waaronder Rich, een Koreaan die z'n hele leven al in de VS woont (dus inderdaad, een Amerikaan, maar dat was even voor het beeld van hem he ;-)), en die vond het zo gezellig met iedereen, dat hij ons allemaal uitnodigde voor een dinertje; hij zo stirred fry maken met een lekker toetje. Nou daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen. Dus die avond zaten we met een stuk of vijftien man aan een tafel gezellig te eten; allerlei leeftijden en nationaliteiten zaten aan tafel, van Armenier, tot Peruaan, van Noor tot Braziliaan, van 19 tot 60 jaar oud; te gezellig! En die Rich is een dikke gangmaker, op zijn manier dan, en met wat rode wijn erbij kwamen de verhalen helemaal naar boven! Hij is al 19 maanden aan het reizen en is helemaal van het yoga, dus overal waar het kan, yogaat (is dat een woord?!) hij 2x per dag. Toen hij dan ook vertelde dat hij de lekkerste chocola ooit ontdekt had, sneed hij het in 10 stukjes en liet ons dit proeven. Uiteraard op de Rich-manier; close your eyes... smell the chocolate.... put it on the tip of your tongue... wait.... put your tongue inside your mouth... taste the chocolate... suck the dulce de leche out of the chocolate... je snapt het, dat ging gepaard met een hoop gegiechel, maar hilarisch was het wel!

Toen begon eindelijk ons bootavontuur. Na ingecheckt te hebben in Puerto Montt (onze backpacks afgegeven), shopten we nog snel even de laatste dingen in Puerto Montt voor we aan boord gingen. We hadden voor veel geld (maar ja, dat was die bootreis sowieso) 2 bedden geboekt op een 3-persoonskamer/ hut zonder raam.. Dus we waren op het ergste voorbereid. Nadat we met de bus naar het schip gebracht werden; wat trouwens een ferry is, dus eigenlijk meer voor het vervoer van vrachtwagens en goederen van A naar B, maar gezien de uitzichten en dat steeds meer toeristen mee wilden, hebben ze in een deel hutten gebouwd. Eenmaal aangekomen op de boot, liepen we langs de vrachtwagens en tonnen vol met aas voor de zalm (grote inkomstenbron hier; de zalmvangst dan), naar de trappen. Zes trappen verder zaten we in het passagiersgedeelte en lieten ze ons de hut zien; aaaaaa we waren gratis geupgrade!! We hadden een tweepersoonshut met wasbakje en spiegel en MET raam; hoe fijn!!

Er was een voordek met houten bankjes, waar je als het zonnig was heerlijk je boekje kon lezen en binnen was een zaal met tafels en stoelen waar het eten geserveerd werd. Het eten aan boord was prima, ook de douche was een van de beste van de reis tot nu toe! Helaas was het weer niet helemaal top en met de wind was het ijskoud buiten, maar we hebben nog wel even lekker buiten kunnen zitten een boekje lezen, waarbij prachtige landschappen aan je voorbij trekken. Ook waren er praatjes aan boord over de flora en de fauna van Patagonie en waar we langs zouden gaan, met de hoogtepunten. Percy, de gids die deze praatjes gaf, was een te enthousiaste Chileen (die er uitzag als een Duitser) met Duitse grootouders. HIj sprak dan ook perfect Engels, Duits en Spaans, tot grote blijdschap van de grote groep Duitsers en Zwitsers aan boord (oudere mensen..).

's Avonds speelden we kaarten met twee Nederlandse meiden, een Nieuw Zeelander en Frank, een hilarische Chinees die wonder boven wonder een beetje Engels sprak. Maar zo brak, dat het hilarisch was! Hij kon pictures niet zo goed zeggen (plaatjes in het kaartspel; boer, vrouw, koning), dus het klonk meer als bitches. Dus regelmatig hoorde je Frank zeggen; no ploblem, I share my bitches with you! En een aas (ace in Engels) was een ass. Dus de asses en de bitches vlogen om de tafel!!

Helaas zagen we geen walvissen of pinguins, maar we hadden veel lol en de laatste dag door de fjorden van Chili met aan beide kanten van de boot maar een meter of 10 was prachtig!!! Ook vaarden we op een gegeven moment tussen de ijsschotsen; inderdaad, een beetje Titanic idee :-). 

Alleen de tweede nacht (we bleven totaal 3 nachten aan boord) was dramatisch; toen vaarden we 16 uur op de open oceaan.. Pffff... die golven.. Die avond werkte ik met veel moeite een bord spaghetti naar binnen, maar eenmaal in de hut was het al te laat, rennen naar de WC en ziek dat ik was. Henk had gelukkig nergens last van en heeft heerlijk geslapen. Ik lag ziek in bed te rollen; letterlijk en figuurlijk.. De golven waren zo hoog (ik overdrijf echt niet), dat je heen en weer ging.. en af en toe klapte de boot zo hard op het water, dat ik dacht; waar zijn onze paspoorten, waar zijn m'n schoenen.. Ik dacht echt dat we het niet zouden overleven. Volgens de schoonmaaksters die we de volgende dag spraken, was het inderdaad een ruwe nacht geweest, maar zij hadden veel erger meegemaakt.. (Kan niet, dacht ik, maar gelukkig zaten we niet in die zee..!).

Ook deden we mee met de bingo de laatste avond en inderdaad, je raadt het al, Henk won natuurlijk weer iets; een mok met Patagonie erop; te leuk!!

De boot kwam aan in Puerto Natales en daar moesten we dan eindelijk beslissen of we de W-trek gingen lopen of niet. De W-trek is een trekking/ wandeltocht in nationaal park Torres del Paine; HET prachtigste park van Chili. De tocht is vier nachten en vijf dagen wandelen en je kan of kamperen, of in refugio's (berghutten) slapen. We hadden al uitgezocht dat die vol waren, dus dat zou betekenen dat we moesten kamperen.. In de vrieskou... We hadden op de boot een ander NL stel ontmoet, en we wilden eventueel toch proberen samen te lopen, al zag de vrouw het nog niet helemaal zitten.

Daar aangekomen gingen we naar een praatje over de trektocht in een cafe, die daar dagelijks gegeven wordt.. Zeer informatief en ik werd steeds enthousiaster!! Henk wilde sowieso heel graag de tocht doen; ik zat nog aan dagtochtjes te denken.. Op een gegeven moment hebben we toch de knoop doorgehakt; we gaan het doen! Wel wilde ik proberen of we nog in een refugio konden slapen, maar bij de burootjes aangekomen (heel efficient; de vier berghutten worden door twee companies geregeld), bleek er maar een nacht beschikbaar te zijn (van de vier) en dat zou betekenen dat we de volgende dag zouden moeten vertrekken... en het was al vijf uur!! BAM, niet nadenken, boeken en HOP HOP HOP, alles regelen. Het andere NL stel haakte af en vond het te ingewikkeld en teveel geregel.

Wij niet hoor, BAM naar de rental shop waar we een tent, wandelstokken (had je nodig volgens Sam van het praatje), speciale regenjassen (ze zeggen dat in 1 dag je alle 4 seizoenen kan hebben; dus van zon tot sneeuw dus je moet op alles voorbereid zijn), een brander om op te koken, pannen, bestek, bekertjes, slaapzakken (voor tot -13 graden; als we dan toch gaan kamperen moet het zo comfortabel mogelijk!!), twee matjes en backpacks (konden we onze backpacks gevuld achterlaten). We regelden de bus voor de dag erna. We kochten thermo-ondergoed en we gingen naar de supermarkt. Daar haalden we al het eten voor vijf dagen; want er zijn geen supermarkten of winkels onderweg. De tip was om soepzakjes als saus mee te nemen (aanlengen met beetje water), als lunch noten en gedroogd fruit en als ontbijt pap van havermout en poedermelk. Ook handschoenen werden geregeld en BAM nog op de valreep even gedroogd fruit halen bij een winkel. Inderdaad, het klinkt niet heel smakelijk, maar het was lekker!!!

Tot 24.00 uur hebben we de boel nog ingepakt (alles in plastic zakken was de tip) en na een paar uur slaap (ik was zo zenuwachtig en zag het nog niet helemaal zitten dus sliep bijna niet...) liepen we naar de bus. We liepen het hostel nog niet uit of het begon te sneeuwen; natte sneeuw wel te verstaan.. Dus hostel weer in, regengear aan en BAM doorlopen naar het busstation, met zware backpacks (Henk had geloof ik 18 kg en ik 16 kg ofzo).. In de bus werd ik iets rustiger; we gaan het gewoon doen!

Na de eerste catamaran gemist te hebben (vol is vol zei de Chileen), stonden we 1,5 uur te vernikkelen in de kou.. O oo o dacht ik, dit wordt nog wat.

Eenmaal aangekomen liepen we in 5 uur eerst soort van berg op en daarna af naar het  eerste kamp; camping Grey. Onderweg was er een uitzichtpunt waarbij je uitzicht had op de gletsjer, zo gaaf!!! En de wind.. wow! We waren gewaarschuwd; soms gaat het tot 120 km per uur en moet je op de grond gaan liggen.. zo erg was het niet, maar het waaide beheurlijk. We hadden een beetje droge sneeuw onderweg, maar verder geen gekkigheid. Compleet kapot zetten we onze tent op en kookten we onze eerste culinaire maaltijd van ravioli met champignonsoepsaus en gedroogde tomaten.. Ranzig.. maar het deed wat het moest doen en tja, honger maakt rauwe bonen zoet he?! Het mooiste was dat Henk het heerlijk vond (haha die had dus echt MEGA honger :-)). Daarna kropen we de tent in; ooo wat was ik blij met de kruik die ik eerder van de twee Zwitserse dames had gekregen. Ook de lagen en het thermoondergoed waren hard nodig. We lagen beiden als rupsen op onze matjes, maar brrrrrr wat was het koud. Ik was wel zo moe van de dagen ervoor (brakke nacht op de boot en de spanning van de nacht ervoor voor de tocht) dat ik wonder boven wonder toch een uur of 6-7 geslapen heb. Henk was zelfs zo vroeg wakker, dat hij alleen nog een hike ging doen van een uurtje 's ochtends; hij had de smaak te pakken!! 

Dag twee liepen we naar beneden (terug naar het begin) en daarna naar het midden van de W naar camping Italiano. DIt was een gratis camping, waar dan ook niks is. Geen prullenbak; je afval moet je zelfs meenemen. Het washok waren twee WC's zonder WC papier die 200 meter buiten de camping stonden. Er is geen kraan, water drink je gewoon uit de rivier; wat trouwens het lekkerste water was dat we ooit gedronken hebben! We kwamen hier aan na 7,5 uur lopen, met tussendoor korte pauzes.. Inderdaad... een mega eind, berg op en af, maar wow... de uitzichten, de landschappen, zoooo mooi!!! Onderweg kom je elke keer mensen tegen die de W de andere kant op doen, of die je inhalen en die je 's avonds weer op de camping ziet. Ook deze dag hadden we geluk en hadden we geen regen. Wel zwaar wandelen hoor met backpack op je rug.. maar de mooie uitzichten en de prachtige route maken alles goed! Daarbij had Henk een deel van het eten (wat ik droeg) erbij gepakt, waardoor mijn backpack iets lichter was en zijne dus iets zwaarder; te lief! Ook de wandelstokken waren zeer fijn; hiermee werk je je zelf omhoog.

Dag drie gingen we de middenpoot van de W doen, wel tot halverwege, want het sneeuwde en hagelde en we wilden onze benen sparen voor de rest van de trekking. Daarna door naar los Cuernos, waar we voor  1 nacht in een stapelbed in een megakoepel zouden slapen met 8 anderen. Zooooooo fijn een bed en een kussen. Ook die nacht was het freeeeeezing koud (echt letterlijk ook), maar hoe fijn een bed kan zijn na 2 nachten op een matje van een halve cm is echt ongelooflijk! Die avond aten we met Trudi in het hostel (zo lekker een normale maaltijd!), zij is een Zwitserse vrouw van 64 die we op de boot ontmoet hadden. Superleuk mens die 5 talen vloeiend spreekt (Duits, Frans, Spaans, Engels en Italiaans) en die als hobby bergmarathons loopt.. O my god, we werden er dus keihard uitgelopen door een vrouw van 64, haha.. Maar leuk mens! En de zonsondergang over het meer na het eten.. Wow... om stil van te worden!

Dag vier was MEGA pittig, bijna alleen maar berg op en na 2 uur had ik het HE-LE-MAAL gehad. Ik gooide m'n stokken op de grond en zei dat ik geen zin meer had. Henk zei prima, regelen we de bus terug, maar ja, dat doe je natuurlijk ook niet. Dus na een uur mega chagrijnig geweest te zijn, 2 paracetamols en een ibu voor de pijn en kramp in m'n benen, een chocolaatje voor het humeur en een pauze ging het wel weer. Gelukkig was het prachtig weer, met de hele dag zon, dus eigenlijk mochten we/ ik niet klagen! Na 8 uur lopen bereikten we dan eindelijk de camping. Camping Torres  aan de voet van de top van de Torres del Paine. Ook een gratis camping met een schattig riviertje er doorheen waar je je water dus pakt. Nadat we de tent hadden opgezet, vonden we toch dat het moest en konden we de verleiding niet weerstaan en klommen we dus in een uur naar de top.. Pfffff, wat steil omhoog, je moest echt klimmen van steen tot steen en springen over beekjes, maar het was het waard; het uitzicht over die torens (Torres in het spaans) is zooo mooi, niet te beschrijven. Maar wat was het pittig, met al 8 uur hiken in de benen. Eenmaal terug aten we onze backpackersmaaltijd (je hoefde er alleen maar water bij te doen; prima te eten) en sliepen we in onze tent. Zooooo koud, dat we beiden maar een paar uur geslapen hebben. De wekker ging dan ook om 3.45, want we wilden de zonsopgang over de Torres zien. Wel had de ranger verteld dat rond deze tijd van het jaar het maar ongeveer 1x per 14 dagen echt mooi is, de andere dagen zie je het eigenlijk niet.. Maar ja, we waren er nu..

Dus geen gezeik, opstaan, lenzen in, thermo ondergoed uit (MEGA koud, maar van het lopen zouden we warm worden) en hoofdlamp op en gaan. In het pikkedonker de berg beklimmen, het had ook wel wat. Ook zagen we boven ons al een paar lampjes van mensen die ons voor waren gegaan. FIjn dat we toch de dag ervoor gegaan waren, hierdoor wisten we een beetje wat we konden verwachten! We knoopten onze slaapzak op onze rug, zodat we daar niet koud zouden zijn. Onze inspanning werd beloond met een prachtige zonsopkomst, waarbij de Torres een fantastische gouden gloed kregen. Wow.... WE DID IT! We hebben in totaal gewoon meer dan 70 km gelopen, waarvan het grootste gedeelte met backpack, we hebben geen regen gehad, maar wat een ervaring.. Te gaaf!!! Zo blij dat Henk me overgehaald heeft en zei dat we dit echt wel konden. Ik had niet gedacht dat ik het zou kunnen, maar we hebben het gewoon echt gedaan. Ik moet zeggen, het kamperen was een beetje afzien in de vrieskou, maar o zo gaaf om het op die manier te doen en mee te maken. Een ervaring om nooit te vergeten en nummer 1 van deze reis nu.

Momenteel zitten we in de bus naar Punta Arenas (nog verder zuidelijk!), waar we de pinguins willen gaan zien. Als ik naar buiten kijk, zie ik een kale vlakte, met alleen wat gras, af en toe een bosje en schapen die grazen om de tien meter. Gek idee om zo ver zuidelijk te zitten. Henk slaapt naast me en is helemaal kapot.. Het is ook wel een beetje een aanslag op je lichaam zo'n trip. Ik voel dan ook elke spier, maar stiekem ook wel een fijn gevoel. 

Ik zal niet meer zo lang wachten met de verhalen typen, zodat het ook wat korter wordt volgende keer!

Kus van ons!