Brrrrrr in Bolivia

Pfffff, wat gaat de tijd snel.. En zoveel beleefd... Super moeilijk om dat allemaal onder woorden te brengen; maar ik zal mijn best doen.

De tweede dag La Paz ging het gelukkig een stuk beter met de hoogteziekte. We namen de kabelbaan en hadden een prachtig uitzicht over La Paz. Wat dus in een kom ligt, en je gaat van het midden van de kom naar de rand, dus je kunt je voorstellen wat voor prachtig uitzicht je hebt. Helemaal omdat er buiten die kom mega hoge bergen zijn (tot 6 km) met sneeuwtoppen en die komen dan langzaam te voorschijn: mooi!!

Ook hebben we die dag geshopt; handschoenen, een dikke trui, een muts, sjaal; en dit uiteraard allemaal van alpaca-wol. Alpaca is een soort kleine lama met warme wol; perfect voor de trip naar de zoutvlaktes die ons te wachten stond. Ze hadden ons namelijk verteld dat het daar in de nacht tot 10 graden kan vriezen. Inderdaad; Nederland is er niks bij.

Voor de zoutvlaktes gingen we eerst naar Copacabana. Nee, niet dat mooie strand in Rio de Janeiro, maar een plaatsje in Bolivia op de grens met Peru aan het Titicacameer.  De weg ernaar toe was prachtig! Op een gegeven moment kwamen de besneeuwde bergtoppen van de Andes tevoorschijn. Ik wilde bijna de buschauffeur vragen te stoppen voor een paar mooie fotos, maar dit ging net iets te ver. Wel waren ze met de weg bezig, waardoor het af en toe een soort cross country werd. Op een gegeven moment moesten we de bus uit, omdat de bus op een miniscuul bootje naar de overkant van het Titicacameer gevaren werd. Wij moesten er allemaal uit om met een andere boot te gaan. 

De dag erna namen we de boot naar Isla del Sol. Het eiland maakte z'n naam waar; heerlijke zon de hele dag! We gingen naar het noorden, omdat je vanaf daar een hike van 3 uur kon maken naar het zuiden. Ik had het 5 jaar eerder al gedaan en kon me nog herinneren hoe zwaar en warm het was. Helemaal omdat het eiland op 4 km hoogte ligt, dus een lullig stapje en je hapt al naar adem. Gelukkig viel het nu reuze mee, aangezien er een heerlijk windje stond en het koeler was. Vanaf het zuiden namen we de boot terug naar Copacabana, voor een nachtje in ons crappy hostel... In La Paz hadden we een heerlijk hotel, maar ook iets duurder, dus we moesten nu even besparen. Dat deden we; Henk had een kamer geregeld voor 7,5 euro per nacht (met z'n tweeen!). Maar je snapt natuurlijk dat dit geen jacuzzi in de badkamer had en geen heerlijk zacht kussen met rozenblaadjes op het dekbad. Ach, je kan niet alles hebben ;-).

De dag erna gingen we terug naar La Paz, wat nog een heel gedoe was, aangezien het zaterdag was en heel La Paz vol stond met marktjes. Die mensen verkopen werkelijk alles! Wat ook grappig  is, is dat ze straten hebben met bepaalde thema's. Zo was er in het centrum een opticien straat (echt serieus, wel 20 opticiens naast elkaar) en we zagen een verfstraat en boven op de kam was er een auto-onderdelen straat. Niet handig zou je zeggen; nou daar denken die Bolivianen dus anders over!

Die avond namen we de nachtbus naar Uyuni, waar onze 3-daagse toer over de zoutvlaktes zou beginnen. De bus was mega relaxed en had 3 stoelen in de breedte (om je een beeld te geven van hoe breed de stoelen waren). Was nog wel grappig; daar kwamen we Edin tegen, die ik via Yvonne weer ken.. Wat een kleine wereld zeg!

Henk sliep een paar uur, ik geloof ik net iets meer. Maar we werden allebei gewekt op 6 uur met de mededeling dat we er waren. Pffffff.. dat is beroerd opstaan.. Maar ok, niet zeiken; mutsje op, sjaal om en op zoek naar onze agency voor de toer. Die was dicht dus er moest eerst ontbijt gehaald worden. Daarna gingen we naar de agency en daar kwamen we erachter dat we met 2 Argentijnen gingen van rond de 25. We waren heel benieuwd wie de andere 2 zouden zijn.. Want je gaat namelijk altijd met 6 mensen de toer doen. We hadden de Spaanstalige toer genomen, aangezien die de helft goedkoper was en we ons redelijk redden met het Spaans. Gelukkig spraken de Argentijnen goed Engels; dus die konden altijd vertalen in nood. Toen de jeep ingeladen werd, kwamen we erachter dat de andere 2 mensen twee Nederlanders waren.. Ach ja, Nederlanders zijn nou eenmaal reislustig ;-). 

Het waren Martijn (die z'n vriend in Nederland had gelaten, omdat die niet van luxe hield, hihi) en een vriendin (dus niet zijn vriendin); Ingrid. Die twee hadden allebei al zoveel gezien... Niet normaal!! Maar wel leuk om de reisverhalen te horen!

Dag 1 gingen we naar een trein-begraafplaats; wel gaaf om te zien, maar sjesus, er zijn dan dus een stuk of 20 jeeps, die dus allemaal dezelfde toer doen. Dus inderdaad, we waren niet de enige daar ;-). Daarna gingen we door naar de zoutvlaktes. Wowwwww.... Je hoort erover; iedereen vindt het fantastisch, maar toch hadden wij zoiets van eerst zien en dan geloven.. Maar wat een vlakte en wat mooi!! We stopten om de fameuze perspectief foto's te maken en gingen helemaal los met een dino  die we onderweg gekocht hadden. We schreeeuwden erop los en hadden zoveel lol met zn allen. Ook hadden we een lama gekocht (een speelgoedlama inderdaad hahaha), maar dat mislukte een beetje.

Na de zoutvlaktes gingen we naar een eilandje midden in de zoutvlaktes met superveel cactussen. Vanaf daar hadden we een prachtig uitzicht!

Daarna gingen we door naar het zouthotel; inderdaad een hotel helemaal gemaakt van zout.. Ik heb het natuurlijk even getest door de bakstenen (van zout) te likken, en het was inderdaad zout ;-). Klopt, er hebben vast meer mensen dat gedaan, maar ja, het moest toch even. Ook lag er zout op de vloer en was het bed gemaakt van zout. Het zou daar ook koud zijn, maar dat vonden we mee vallen. Dus nacht 1 sliepen we lekker! Het eten was wel heel crappy;maar daar waren we voor gewaarschuwd, dus de koekjes en crackers gingen snel op ;-). 's Avonds leerden we nog een hilarisch kaartspel van de Argentijnen, waar iedereen helemaal in op ging, kortom, een super eerste dag!

Dag twee gingen we naar verschilldende uitzichtpunten en verschillende meren. De weg was veel ruiger, dus we hobbelden er vrolijk op los. Maar wow.... Zelfs ik werd er stil van. Wat een prachtige wijdse landschappen, kilometers vlakte met bergen met alle kleuren en geen mens te bekennen (de jeeps hadden zich weer verdeeld over de grote ruimte). We reden langs vlaktes waar lama's stonden te grazen. We reden langs akkers waar de bekende superfood groeide; quinoa. Hilarisch; hier is dat normaal. Het is zo droog hier, dat er bijna niks anders groeit. Op het menu economico in Bolivia (drie gangen lunch voor paar euro), is het eerste gerecht dan ook vaak quinoa-soep.

We reden verder langs laguna's (bergmeren) met prachtige kleuren en waar tientallen flamingo's in stonden. Wel werd het steeds kouder en kwam onze alpaca-outfit goed van pas. Het hoogtepunt (vonden wij), was Laguna Colorada. Een meer wat door de algen deels knalrood gekleurd was, omringd met geel gras en groenbruine bergen. Gelukkig klaarde het een beetje op (rest van de dag was het bewolkt) en begon de zon erdoor te komen. WOW!!! Wat was dat mooi; mooiste wat ik ooit gezien had (van alle reizen).. Super.. Daarna gingen we door naar ons hostel, wat mega basic zou zijn en ook was. We sliepen met z'n zessen op de kamer. Wel regelden we een warme douche. Henk en ik gingen als laatste en wat een miniscuul straaltje zeg; ik kon nauwelijks mn been wassen.. We moesten eerst een half uur wachten, aangezien het water verwarmd werd door kolen die ze speciaal gestookt hadden voor onze douche. Ach ja, vies waren we toch al van alle stof, dag meer kon er ook wel bij. 

Die nacht was het MEGA koud en ik was zooooo blij met een kruik die ik onderweg gekregen had van 2 lieve Zwitserse meiden, die de kou al getrotseerd hadden. Ook hadden we een slaapzak gehuurd die goed uitkwam. Verder lag ik met drie lagen aan in bed, en had ik m'n muts op. Natuurlijk moest ik 's nachts plassen; wat een dikke uitdaging was. De grootste uitdaging was daarna weer warm worden. Pfffff, wat een nacht. Door de hoogte (5 km), had ik de hele nacht roege hartkloppingen en ik sliep dan ook maximaal een uurtje. Gelukkig had Henk meer geslapen en was die iets fitter. 

De wekker ging om vier uur en na 2 koude pannenkoeken verorberd te hebben, gingen we op pad. Onze chauffeur was trouwens wel heel matig; het interesseerde hem allemaal weinig.. Dus we waren er met z'n zessen het er snel over eens dat hij geen fooi verdiende. Ach, we hadden het gezellig met z'n zessen en de landschappen spraken voor zich.

De eerste stop waren de geisers (schrijf je dat zo?); hete stoom die uit de grond met alleen maar rotsen komt. Ook waren er kleine kraters met bubbelend water waar de stoom vanaf slaat.. Gaaf om te zien! Wel kwam de alpaca outfit weer van pas, want o o o wat was het koud!

De tweede stop was bij de thermale baden; een groot meer met aan de rand een klein badje met heerlijk warm water. Ook deze stop hadden de andere jeeps gevonden, dus we waren niet de enige (zacht uitgedrukt)... De rest van de groep vond het dan ook een te dikke hassle om je uit te kleden bij -2 graden en dan met veel anderen in het badje te duiken. Mij leek het divine; dus kleren uit (bikini had ik er al onder) en alsof het de nieuwjaarsduik was; glibberde ik in het heerlijke water. Maar oooooo wat was het lekker!!! Ik kwam helemaal tot rust! Daarna gingen we nog naar een groene laguna, die natuurlijk ook heel mooi was. 

De laatste stop was de grens met Chili, waarbij wij eruit gezet werden en de rest naar Uyuni terug ging. Onze eerste ervaring met Chili was onze buschauffeur; die ons naar San Pedro de Atacama zou brengen.. Nou, ik zeg het niet gauw, maar wat een mega eikel. Toen ik vroeg (in het spaans) hoelang we moesten wachten, zei hij ach ja, weet ik niet; 30 minuten,  1 uur, 2 uur.. En dat terwijl we een ticket hadden voor de bus van 9.30u. Tja, het is en blijft Zuid Amerika! Gelukkig kwamen onze mede-Chili gangers redelijk snel, alleen kwam toen het volgende probleem; het busje was te klein voor alle mensen met alle bagage.. Pffff die knakker werd helemaal boos en een deel zou niet mee mogen. Een Pools meisje werd helemaal gek en zei dat ze betaald had voor het ticket en er niet uit ging; ze had een punt. Dus helemaal overladen gingen we naar Chili. Dit was eigenlijk een weg naar beneden en we daalden in een klein uur zo'n 2 km naar beneden. De grensovergang was ook weer een belevenis op zich; iedereen moest eruit en alle backpacks en rugtassen werden gecontroleerd. Gelukkig vonden ze niks illegaals, dus mochten we onze reis hervatten. Wel interessant; na de grensovergang was de weg in een keer verhard (asfalt). Dit gaf al aan hoe duur Chili zou worden...

Eenmaal aangekomen in San Pedro was het wel 20 graden warmer dan daarboven.. Heerlijk! Dus onze alpaca outfit verdween weer in de backpack en we konden onze andere outfit weer aan. We hadden een hosteltje geboekt voor belachelijk veels te veel geld, maar we dachten dat we wel een lekker bed en een douche wilden na de toer en daar hadden we gelijk in. Ach ja, die douche en het bed maakten veel goed. Wel kwamen we erachter dat op nog geen honderd meter afstand een hostel was die bijna de helft goedkoper was, dus vroeg uitchecken (gelukkig hadden we maar voor 1 dag geboekt) en op naar hostel 2. Nou een heerlijk bed EN een prive badkamer voor de helft; wat wilden we nog meer ;-). 

Die eerste nacht deden we trouwens een stargazing toer in de woestijn. We hadden van een Engels stel, die we ontmoet hadden tijdens de eilandtoer, gehoord dat dit te gaaf zou zijn. De eerste paar agencies zeiden dat ze het niet deden vanwege de volle maan; je zou dan bijna geen sterren zien. Gelukkig maakte een agency daar gebruik van en verkocht de toer als de 'volle maan special'. In tien minuten reden we naar de woestijn, waar het donker was zodat we alles goed zouden zien. Er stonden twee grote telescopen waardoor we naar sterren keken en we uitleg over de sterren, de sterrenbeelden; oftewel een korte cursus astronomie. Als laatste liet hij de maan zien door de telescoop; WOW, wat gaaf zeg!! Je zag de kraters en veel detail. Hij maakte zelfs een foto van de maan door de telescoop; hopelijk lukt het deze te uploaden.

Zoooo, dit wordt wel een lang stuk he.. Maar ja, het is dan ook van 1,5 week.

Wel konden we trouwens heerlijk barbecuen in ons eerste hostel en daar kwamen we aan de praat met een Duitser. Hij vertelde ons dat de maanvallei (waar we met een excursie heen wilden) ook prima te doen was alleen op de fiets en lopend en dat het zelfs veel gaver was.. Je was dan bijna alleen ipv met een hele toer groep. Dus dag twee in San Pedro gingen we de uitdaging aan. We huurden twee viels te hippe mountainbikes met bijbehorende gadgets (ok, alleen een helm, extra band en pomp) en gingen op pad. Wowwwww...... ook dit was weer zooo mooi! San Pedro is een plaatsje in de woestijn, en heeft geen geasfalteerde wegen. Het is dan ook een superschattig plaatsje, wat een schilderachtig effect heeft, door de strakblauwe lucht en de bergtoppen en de woestijn die je in de verte ziet.. Gaaf.. Toen we dan ook San Pedro uitfietsten was het net alsof we door de woestijn naar de maan aan het fietsen waren. We probeerde de route van de Duitser, maar liepen snel vast en we gaven het grote avontuur op en volgden de normale route, die niet minder mooi was. Het begin was vlak, daarna vals plat en daarna klimmen. Pfffff wat een pittigheid; helemaal in de brandende zon. Maar we gaven niet op en gingen ervoor; te leuk!! We stopten onderweg nog voor een kleine wandeltoer. Daar kwamen we Arjan tegen; een fanatieke Nederlander die het jaar ervoor op fietsvakantie naar Indonesie was geweest en die ons er inderdaad makkelijk uitfietste. Maar wat een uitzichten, prachtig! Woestijn, bergen en rotsen alsof je op de maan bent! Het heet natuurlijk niet voor niets; valle de la luna (maanvallei). Ze adviseerden om rond 18.30 bij de grote duin te zijn, waar de zonsondergang prachtig zou zijn. Daar kwamen we Arjan weer tegen, die de hele ronde gefietst had; wij waren al trots op onze prestatie.. Maar pffff, ook weer supermooi zeg! We wachten niet tot de zonsondergang, omdat we anders te laat terug zouden zijn en we moesten nog het hele eind terug. Wel ging Arjan met ons mee, wel net zo veilig! Achteraf heel fijn; want toen we beneden kwamen bleek Henks voorband leeg.. Dus een beetje fietservaring kon geen kwaad. Gelukkig kwamen we met twee keer pompen veilig thuis aan. Na een snelle douche bestelden we een pizza en een wel verdiend biertje met z'n drieen; het werd een supergezellige avond!

Nu zitten we in de bus naar Salta, Argentinie.. Jeetje, wat hebben we al veel beleefd en gedaan, zo tof! En we zijn net over de helft; time flies when you are having fun! We hebben het heel gezellig samen, hebben veel lol (uiteraard ook de nodige strubbelingen hihi), maar zo leuk om dit samen te doen. En gelukkig mist Henk z'n werk niet en vindt hij het ook te leuk. Hij begon zelfs al over een nieuwe trip; kijk daar hoopten we op ;-)!

Oftewel; hier alles goed! Hopelijk daar ook! We missen jullie wel hoor, maar zien jullie gauw weer!

Dikke kus, besos,

Henk y Martine