Vulkanen, watervallen en veel regen in prachtig El Salvador

Daar zit ik dan, op bed in ons hotel in La Paz. We zijn vannacht aangekomen vanuit El Salvador en na lekker uitgeslapen te hebben, hebben we net de stad een beetje verkend. Maar pffffff, dat valt nog niet mee.. La Paz (Bolivia) ligt namelijk op 3500-4000meter hoogte. Je hebt het niet door, tot je met je iets te zware backpack drie trappen op moet..Na veel tips heb ik al twee viels te bittere cocasnoepjes achter de kiezen (gemaakt van bladeren), alleen bij Henk werkt dat nog niet zo. Die ligt dan ook voor pampus naast me. We hebben net andere pillen bij de pharmacie gehaald, hopelijk helpen die. Het uitzicht is trouwens prachtig; ik kijk zo de berg op (La Paz is in een kom gebouwd met de kom die op 3500 is en de bergen eromheen dus op 4000m hoogte) met allemaal huisjes. De kamer is ook leuk; met een muurschildering. Alleen liggen onze kleren overal verspreid.. We hebben namelijk net drie dagen regen gehad, dus je kunt je voorstellen hoe muf de kleren zijn.

Maar El Salvador... Tja, 22 moorden per dag (DAG!) en op minbuza het advies om niet met bussen te reizen.. Er is recentelijk een buschauffeur doodgeschoten op klaarlichte dag in San Salvador. Dat maakte dat we het toch wel spannend vonden om die kant op te gaan.

We kwamen in het licht aan (gelukkig) en werden gelijk helemaal wild van alle winkels op de airport. In Belize city was er 1 koffietent en 1 lokaal winkeltje. Daarna vroegen we hoe we het beste in St Ana konden komen, onze eerste bestemming. We konden of met een taxi voor 60 US dollar (de munteenheid is echt USD daar) direct daar naartoe, of voor  30 naar San Salvador en dan voor een paar cent met de bus naar St Ana. Na drie verschillende mensen (toeristenstandjes) gevraagd te hebben, verzekerden ze ons dat het veilig zou zijn met de bus, dus tja, dat risico hebben we maar genomen. Er zijn dus geen toeristenbussen in El Salvador; zoals je die bijvoorbeeld wel in Mexico, Peru of Panama hebt, maar het zijn zogenaamde chickenbussen en je zit dus met lokale mensen in de bus, en die stopt dus overal. Ook is er nul beenruimte; wat erg lastig was voor Henk.. Maar... voor 90 cent pp kwamen we 2 uur later aan in Santa Ana, dus geen geklaag. 

We gingen naar Casa Verde, wat al 8 jaar het hostel was van een viels te enthousiaste eind-dertiger genaamd Carlos. My god.. Wat een huis; er was een gaaf dakterras, een zwembadje, een keuken die serieus beter uitgerust was dan mijn/ onze keuken ooit geweest is. Overal hing alle info die je als reiziger wilt weten (welke bussen/ ATM enz), en een wijnrek met wijn die je vooor paar dollar kon kopen. Ook was er een filmkamer met heerlijke banken en honderden DVD's, dus wij hebben nog heerlijk een filmpje gekeken daar.

Dag twee gingen we (uiteraard op advies van Carlos, met uitgebruide routebeschrijving) naar het nationale park van twee vulkanen. Een van die twee kun je in 4 uur beklimmen.. Volgens Lotte (een NL twintiger) was het zeer makkelijk, dus wij zagen het helemaal zitten. Daar aangekomen haalden we voor 30 ct koffie en wachten we op de gids. We gingen in totaal met ongeveer 15 mensen. Als eerste kregen we een  korte uitleg van 2 politieagenten die mee zouden gaan. Blijkbaar was dat normaal, en was het voor de veiligheid (wel zo fijn). Ze hamerden erop dat het best een pittige tocht was en dat er 1 politieagent voorop loopt en 1 achteraan, dus dat je niet kan achterblijven.. Ik werd al een beetje zenuwachtig, maar Henk zei dat het nergens voor nodig was en ik had Lottes opmerking in m'n achterhoofd, dus gaan met die banaan. Nou OMG.. serieus... het eerste deel (half uur) was naar beneden.. en niet even een lekker tempootje om in te komen, maar nee BAM BAM BAM rennend naar beneden... Shiiiiiittttt dit zou nog wat worden... Ik zei nog tegen Henk, dit is veel te snel, dit houden wij niet vol zo. Maar niet zeiken en meelopen. Serieus, die gids en politieagenten leken net berggeiten hoe zij lichtvoetig over die rotsen huppelden... Ik nog in m'n beste Spaans gezegd dat we uit NL komen en dat onze hoogste berg 300 meter is.. moesten ze wel om lachen.. vandaar dat wij iets meer moeite hadden..

Op een gegeven moment moesten we uiteraard omhoog en dat ging me toch in een tempo. Een Amerikaans meisje haakte al af, die ging met haar eigen gids terug. Wij raakten ook een beetje achterop, maar gelukkig bleef de politieagent achter ons. Ze vertelden wel dat je maar een half uur op de top had, dus als je er langer over deed, dan had je minder tijd op de top. Toen we uiteindelijk aankwamen, riep ik alleen maar f*ck, f*ck, f*ck.... na de halve kraterrand gelopen te hebben, keek ik pas in de krater, WOWWWW riep ik, dat is mooi... die mensen om mij heen lachen.... Pffffff wat was het een pittige tocht!!! Maar na een flesje water gedronken te hebben en hiel snel ons bananabread uit Belize opgeknabbeld te hebben, moesten we al weer terug. Helaas lag de rest van de berg in de wolken, dus hadden wij geen uitzicht over het meer beneden en de andere vulkanen. Maar de krater maakte alles meer dan goed!!! Wow... wat mooi!!! Aquablauw water, met bubbels van de temperatuur (>100 graden) en stoom die er vanaf komt; gaaf om te zien!!! De vulkaan was 10 jaar geleden voor het laatst uitgebarsten. Na ongeveer 15minuten begonnen we helaas aan de afdaling. Nou die berggeiten en een groot deel van de groep die huppelden uiteraard naar beneden... Pffff, ik trok dat niet en wou nog langer van m'n enkeltjes genieten, dus ik bleef een beetje achter. Gelukkig vond die aardige agent dat ik het best aardig deed met m'n HOllandse benen, hij was vooral onder de indruk van het feit dat we nog nooit een vulkaan beklommen hadden..:-)

De dag erna zijn we naar Tacuba gegaan, uiteraard met de lokale bus. Toen de bus begon te rijden, bleek de markt te beginnen... in de bus... serieus! De een na de andere persoon kwam binnen om de bus door te lopen met verkoopspul. Jullie denken vast dat ik overdrijf, maar echt niet, het waren wel 50 mensen achter elkaar in totaal. En je moet je voorstellen dat die bus al knetter vol zat. Ik zat naast een vrouwtje (zij zat aan het raam), had m'n kleine rugzak op schoot en m'n backpack stond naast me en die hield ik vast. Henk stond achter me met alle zooi. Ook stonden er zo'n 15 anderen in de bus. Daar tussendoor liepen dus doodleuk al die kooplui met sinaasappels, kokosnoten, scheermesjes, horloges, spelletjes, ijsjes, nagelknippertjes, broodjes.. you name it, they got it. Ongelooflijk!

Eenmaal uit Santa Ana ging de reis prima en ik moet zeggen dat we ons niet onveilig gevoeld hebben in El Salvador. Wel zijn overal mannen met shotguns en dikke geweren; voor de bank, op vrachtwagens en bij belangrijke gebouwen, maar ze lachen vriendelijk naar je. Aangekomen in Tacuba gingen we naar het hostel van mama y papa.. Nou echt, we werden ontvangen alsof we thuis kwamen en kregen een kamertje achterin de tuin. Onderweg zagen we dat ze eenden hadden (exotisch soort), maar ook liepen er schildpadden rond en honden en katten en een papegaai; kleine dierentuin! Ook keken we onze ogen uit naar alle fruitbomen (zelfs pinda's!) die in de tuin stonden! Voor de volgende dag stond de waterval toer op het programma. Dit was een jungletocht naar een rivier en dan zak je de rivier af en kun je ondertussen van watervallen springen van 2 tot 12 meter hoogte...!

We hadden van mensen tijdens de vulkaantocht begrepen dat deze tocht nog pittiger zou zijn, maar dat kon toch niet?! ;-).. Na een heerlijk ontbijt van mama stapten we vol goede moed in de auto. Het was een tocht van een uur op onverharde wegen met verschrikkelijke gaten en delen steil omhoog. We kwamen langs prachtige kleine dorpjes en langs koffievelden; wow!

Eenmaal aangekomen gingen we op pad met Oscar en Luis. Dus met z'n vieren in totaal. Oscar bleek de waaghals te zijn en Luis meer van het slepen met de tassen. Eerst gingen we 40 minuten dwars door de jungle naar beneden, om daar bij de eerste waterval aan te komen. Deze was 3 meter hoog... Oscar gooide een steentje het water in, zo van hier moet je springen en niet hier... Aha... Geen helm, geen touw, nada.. Ach, we zijn de moeilijkste niet, dus een, twee en SALTO (hihi, salto is geen salto in het Nederlands, maar salto betekent ik spring in het Spaans :-)). Aaaaa wat was het gaaf. Toen was het Henks beurt.. Ooooooeiiiiiii we kwamen erachter dat Henk toch een lichtelijke vorm van hoogtevrees heeft, dus na 10 keer dos minutos (2 minuten) naar Luis geroepen te hebben, sprong ook hij naar beneden; gaaf!!!! Daarna glibberden we door de rivier, over stenen, langs afgronden naar de volgende waterval. Wel bizar hoor... zoiets zou in Europa echt niet kunnen zonder helm en veiligheidsgordel. Maar Luis en Oscar waren zeer behulpzaam en met z'n vieren kwamen we er wel! Waterval twee was slechts twee meter ;-), dus dat ging makkelijk.

Daarna glibberden we verder (wat je al niet op je All Stars kunt doen..) en kwamen we uit bij El Corozal (de schelp); een soort canyon/ cliff, de rivier had zich hierdoorheen geslagen, dus beide kanten heel hoge rotsen waardoor het op een schelp leek. Hier was een waterval van ongeveer 10 meter. Je moest op je kont 5 meter naar beneden klimmen/ glijden om vanaf daar te springen.... Inderdaad... best lijp...!!! Maar gaaffff!! Alleen vond Henk het iets minder en die zei steeds dat ik z'n dood zou worden.. Hij durfde en wou echt niet... Dus er zat maar  1 ding op..; abseilend van de waterval/ rotspartij naar beneden... Ooooo ik hield m'n hart vast.. Maar hij deed het en we kwamen beneden!! Jullie voelen hem aankomen, daarna gingen de watervallen alleen maar omhoog, maar gelukkig kon je redelijk makkelijk ook zonder sprong naar beneden komen. Oscar liet steeds zien hoe ik moest springen (met aanloop/ meer naar links, niet te ver rechtdoor) en zo sprong ik van 8 en 9 meter af; gaaf!!!!

Uiteindelijk kwamen we bij de master van alle watervallen; een van 50 meter.. dit was de laatste en je kon kiezen of je 2, 5, 10 of 12 meter naar beneden wou springen. Echter, om daar te komen moest je eerst nog naar beneden klauteren.. Dit zag Henk echt niet zitten. Ik moet zeggen; ondertussen was het iets gaan regenen en ik was al 1x bijna naar beneden gegleden, dus we zijn heel verstandig teruggegaan.. Pffffff... een pittige klimtocht van een uur, waarbij je soms letterlijk gewoon verticaal omhoog moest klimmen met handen en voeten. Maar we did it en het was super!!!

De dag erna vonden we dat we een rustdag verdiend hadden en gingen we naar de hete bronnen. Gezien er zoveel vulkanen in de buurt zijn, wordt het grondwater op sommige delen verwarmd door het lava en komt er dus kokend heet water uit de grond. Helaas zagen we dit alleen in het donker (onze gids wist aanvankelijk niet van het bestaan af), maar de hete bronnen waren heerlijk voor onze pijnlijke spieren na die gekke tochten :-).

Elke avond in Tacuba aten we pupusa's; er was ook niks anders.. Dit zijn een soort gevulde pannenkoeken die van maisdeeg gemaakt worden. Heerlijk maar na 3 dagen hadden we genoeg pupusa's gehad. Ze waren trouwens wel goed voor het budget! Voor 1,50 had je 3 pupusa's!

De dag erna vertrokken we naar Ataco, een plaatsje aan de fameuze ruta das flores (ik kende het ook niet), waar elk weekend foodmarkets gehouden worden. Helaas regende het alleen maar, dus het liep letterlijk en figuurlijk een beetje in het water. Wat wel leuk was, was dat er een feest gaande was, een viering voor een heilige. Blijkbaar deden ze dat 1x in het jaar; dus dat was wel toevallig! We zagen oude mannen in een bandje optreden, waarbij 4 in totaal op 1 mega xylofoon speelden. Ook was er 's avonds vuurwerk en liepen er mensen met een soort metalen frame om zich heen, waar vuurwerk vanaf kwam (best roeg.. met allemaal mensen eromheen); dit moest dan een beest voorstellen geloof ikl.

De dag erna gingen we naar El Tunco; het bekendste surfdorp van El Salvador. Het was dag drie van regen, regen en regen en toen we aankwamen in het hotel dat we uitgezocht hadden via de lonely planet, stonden we tot onze knieen in het water om het hotel te bereiken. Dat bleek niks, dus wadend naar het volgende hostel en oppassen dat je niet viel in het water met die zware backpack op de rug..

Surfen zat er helaas niet in; mega hoge golven door de regen en slecht weer. Ook kwamen we pas laat aan, doordat we genept werden door een knakker in de bus, die zei dat we direct naar El Tunco gingen, maar dat was helaas niet het geval. Ach ja, je maakt wat mee zo ;-).

Wel zijn alle mensen in El Salvador (ok, bijna alle) super aardig. Als je de weg vraagt lopen ze met je mee. Ze proberen je niet af te zetten en zijn trots op hun land. Ik vond het een superland en zeker voor herhaling vatbaar!!!

De dag erna vertrokken we dus naar La Paz, waar we nu zijn. We blijven hier waarschijnlijk nog een dagje extra om alle toers en dingetjes te regelen, en om een beetje bij te komen en te acclimatiseren.

Hopelijk is daar alles goed! Wij genieten van elke dag!

Liefs,

Henk en Martine